MENU GŁÓWNE
OSTATNIE VIDEO
Nie martwcie się i nie mówcie Zapłodnienie i poczęcie |
ZASADY WIARY Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej wyznaje wiarę w nieomylność kanonicznej całości Pisma Świętego jako Słowa Bożego, I. O BOGU Zasadniczą prawdą nauki chrześcijańskiej jest wiara w istnienie Boga – „kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje” ( Hbr 11,6), że jest jedyny i nie ma innego oprócz Niego (V Mj 6,4; Mk 12,29-32; J 17,3). Bóg jest Duchem ( J 4,24) osobowym (Rz 9,22-23; I Kor 2,11), mającym życie sam w sobie ( Jer 11,10; I Tes 1,9). Samoprzyczyna i przyczyna wszystkiego (II Mj 3,14; J 5,26; I J 2,13), nieskończony (Ps 145,3), niezmienny (IV Mj 23,19; Mal 3,6; Jk 1,17), doskonały (Mt 5,48), prawdziwy (J 17,3), święty (Iz 6,3), wieczny (V Mj 32,40; Ps 90,2; Jer 10,10; Iz 40,28), nieogarniony (I Król 8,27; II Krn 2,5), wszechobecny (Ps 139,7; Dz 17,27-28), wszechwiedzący (Hbr 4,13), mądry (Rz 16,27), wszechmogący (I Mj 17,1), dobry (Rz 2,4; Mt 19,17), wierny obietnicom (II Kor 1,20), prawy i sprawiedliwy (V Mj 32,4; Ps 7,9-12). Objawił się jako Bóg Trójjedyny – Ojciec, Syn, i Duch Święty. Ojciec jest Bogiem (I Kor 8,6) i Syn jest Bogiem (I J 5,20; Tyt 2,11-13; Rz 9,4-5), i Duch Święty jest Bogiem (Dz 5; 3-4; I Kor 3,16-17); ci trzej są jedno (I Mj 1,26-27; Mt 28,19; Mk 1,10-11; II Kor 13,13), nierozdzielni (J 1,1; 1,18; 16,13-15; 17,21-22) i równi sobie (Kol. 2,9-10; 1,12-13; Obj. 33,4); w Nim nie ma pierwszego ani ostatniego, ani mniejszego, ani większego. II. PISMO ŚWIĘTE Pismo Święte (Biblia), czyli zapisane Słowo Boże – jest naszym największym autorytetem, fundamentem naszej wiary i przewodnikiem w codziennym życiu zgodnym z wolą Bożą: Pismo Święte uznajemy wyłącznie w składzie kanonicznym. Kanonem nazywa się spis ksiąg przyjętych przez Kościół, które dzielą się na Stary i Nowy Testament. Księgi Starego Testamentu: III. JEZUS CHRYSTUS Jezus Chrystus jest jednorodzonym Synem Bożym (Ps 2,7) – odwiecznym i wcielonym Słowem Boga (Ps 110,1-4), który został poczęty z Ducha Świętego i narodził się z dziewicy Marii (Mt 1,23; Łk 1,31-33; J 1,14). Posiada dwie natury – boską i ludzką, jest Synem Bożym i Synem Człowieczym (Rz 9,5; Ga 4,4). On poniósł śmierć na krzyżu za grzech świata (Mr 15,22.25-26.28.37; Rz 8,3) i zmartwychwstał w ciele dla usprawiedliwienia wierzących (Łk 24,5-7.22-24.36-43). Po zmartwychwstaniu Jezus Chrystus wstąpił do nieba i zasiadł na prawicy Ojca, skąd przyjdzie powtórnie (Mr 16,19; Dz 1,11; Obj 1,7-8; 22,12-13). Człowiek Jezus Chrystus jest jedynym pośrednikiem między Bogiem i ludźmi (I Tym 2,5; I J 2,1). IV. DUCH ŚWIĘTY Duch Święty jest jedną z osób Trójjedynego Boga (I Mj 1,2; Mt 28,19; Dz 5,3-4; I Kor 12,4-6; II Kor 3,17-18;13,13). Ma przymioty Boże (Ps 139,7-10: Łk 1,35; J 14,17; I Kor 2,10; Hbr 9,14; I P 4,14). Czyni dzieła Boże (I Mj 1,2; Job 33,4; Ps 104,30; J 3,5; Dz 1,16;13,2; Ń 8,11; II P 1,21). Duch Święty udziela się człowiekowi w: odrodzeniu (Ezech 37,9; Iz 63,10; J 3,5;16,8-9), w chrzcie w Duchu (Dz 1,5; 2,38; 8,14-17), uświęceniu (II Tes 2,13; I P 1,2) oraz w duchowych darach łaski Bożej (Rz 12,6-8; I Kor 12,4-11). V. STWORZENIE Bóg stworzył wszystko, co widzialne i niewidzialne (Ps 89,12; I Kor 8,6; Hbr 11,3; Obj 4,11), ażeby przejawić swoją wieczną siłę, wszechmoc i różnorodną mądrość (Ef 3,9-10). Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo i na swój obraz (I Mj 1,27; 5,1; Jk 3,9). Bóg stworzył również aniołów, tj. Służebne duchy bezcielesne (Hbr 1,7.14), którzy przewyższają ludzi siłą i mocą (II P 2,11). Aniołowie posiadają wysoki stopień w hierarchii, jednak Słowo Boże zabrania ich czcić (Obj 22,8-9). Jeden z wyższych aniołów, wpadłszy w pychę, nie wytrwał w prawdzie i stał się przestępcą; Biblia nazywa go diabłem lub szatanem (Iz 14,12-15; Ez 28,12-19). W buncie wobec Boga pozostają duchy nieczyste (demony). Pismo Święte tak klasyfikuje dobre bezcielesne duchy: serafy (Iz 6,2), cheruby (Ez 10,1-22) i aniołowie (Hbr 12,22), których jest mnóstwo. VI. OPATRZNOŚĆ BOŻA Stworzywszy ten świat, Bóg nie pozostawił go samemu sobie, ale w dalszym ciągu troszczy się o niego, tj. ochrania, współdziałając i pomagając różnymi sposobami (Job 34,12-13; Neh 9,6). Boża opieka rozciąga się na naturę (Ps 145,9), na losy poszczególnych ludzi i narodów (Job 12,23-24; Dz 14,15-17), na zwierzęta i rzeczy (Mt 6,26.30; Ps 104,19-30). VII. O GRZECHU Stworzywszy człowieka Bóg darował mu wolną wolę, której nie dał innym żywym istotom. Człowiek otrzymał prawo wyboru między dobrem a złem (V Mj 30,19; Joz 24,15). VIII. O ODKUPIENIU RODZAJU LUDZKIEGO Przez odkupienie rozumiemy czyn Chrystusa Jezusa wykonany przez Niego na krzyżu Golgoty. W śmierci Chrystusa wykonało się całkowicie zadośćuczynienie sprawiedliwego sądu Bożego (Iz 53,10; Rz 3,25; Hbr 2,17). Stąd wynika pojednanie człowieka z Bogiem (Rz 5,10). Wynikiem odkupienia jest usprawiedliwienie dzieci Bożych z łaski a nie z uczynków (Gal 2,16; Ef 2,8) oraz prawdziwa wolność od winy, śmierci i mocy diabła ( J 8,36; Gal 5,1). Jezus Chrystus przygotował zbawienie dla wszystkich ludzi, które staje się udziałem człowieka przez upamiętanie się (pokutę) i nawrócenie do Boga (Dz 3,19; 26,20). Wyraża to się w żalu za grzechy (Łk 10,13; Joel 2,12-13; Job 42,6), w ich wyznaniu i porzuceniu (Oz 14,13; Łk 18,1314; Mt 12,41; Ez 14,6; Iz 55,7), i w całkowitej przemianie życia (Ef 4,22; Mat 3,8) . Jedynie wiara w Syna Bożego, Jezusa Chrystusa daje pewność odpuszczenia grzechów (Dz 16,31; Rz 3,28; Ef 1,7) i pełnego zbawienia (Ef 2,8-9). W chwili upamiętania i nawrócenia w człowieku odbywa się wewnętrzna zmiana, która nazywa się nowonarodzeniem (Ez 11,19-20; J 3,1-8). IX. O CHRZCIE W DUCHU ŚWIĘTYM 0 Jezusie Chrystusie powiedziane jest: „On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem” (Mt 3,11). Chrzest Duchem Świętym jest to określone przeżycie człowieka wierzącego, zupełnie różne od nowonarodzenia, któremu towarzyszą znamiona (Łk 24,49; Dz 1,8; 2,1-4; 10,45-47; 19,1-6). Pan chrzci Duchem Świętym swój Kościół, żeby dać mu duchowe dary łaski dla budowania Ciała Chrystusowego i składania świadectwa przed światem. (Rz 12;6.-8); I Kor 12,7-11; Ef 4,11-16). Pan chrzci ogniem, żeby oczyścić nas od wszelkiego grzechu (I J 3,6-9) i żebyśmy osiągnęli miłość doskonałą (I J 4,18), bez której posiadanie darów nie przyniesie nam właściwego pożytku (I Kor 13,1-3; I Tes 5,23). X. O KOŚCIELE Kościół jest dziełem samego Pana naszego Jezusa Chrystusa (Mt 16,18). Głową Kościoła jest sam Chrystus (Ef 1,22; 5,23). Kościół powszechny składa się ze wszystkich wierzących i odrodzonych chrześcijan, nie tylko żyjących na ziemi, ale i wszystkich umarłych w prawdziwej wierze i świętości (Obj 19,7-8; Ef 2,17-22). Kościół lokalny – zwany zborem, jest to zgromadzenie wierzących, nowonarodzonych i ochrzczonych dzieci Bożych (Dz 11,21-26; I Kor 1,2). Zbór istnieje w celu służenia Bogu dla rozpowszechniania Ewangelii, dla nawracania grzeszników oraz nauczania wierzących. Do realizacji powyższych celów Zbór może powoływać właściwe agendy oraz współtworzyć różne formy organizacyjne. Warunkiem przyjęcia do Zboru jest nowonarodzenie, moralne życie i chrzest według wiary (Mk 16,16; Dz 2,14-15). Zbór wyłącza ze swego grona tych, których życie nie odpowiada wymaganiom Nowego Testamentu (Mt 18,15-18; I Kor 5,11-13; II Tes 3,6.14-15). XI. SŁUDZY ZBORU Każdy Zbór musi być urządzony według wzoru nowotestamentowego (1 Kor 3,913; 10,2124; 14,33). Powinien kierować się Słowem Bożym przy współdziałaniu Ducha Świętego (Ef 4,416; 1 Tes 5,14 22). XII. O CHRZCIE I WIECZERZY PAŃSKIEJ Pan Jezus Chrystus polecił chrzcić przez zanurzenie, ponieważ samo słowo greckie „baptisma” oznacza „zanurzenie” (Mt 28,19; Mk 16,16; Dz 8,35-39;16,31-33). Chrzest jest świadectwem śmierci grzesznika dla grzechu i tego świata oraz zmartwychwstaniem do nowego życia dla sprawiedliwości (Rz 6,3-4). Dlatego Kościół (Zbór), przed dopuszczeniem kogokolwiek do chrztu, powinien przekonać się, czy dana osoba rzeczywiście przeżyła pokutę i nawrócenie, inaczej chrzest traci swój sens. XIII. O STOSUNKU DO WŁADZY PAŃSTWOWEJ Członkowie Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej powinni zawsze pamiętać i wypełniać to, co Słowo Boże mówi o stosunku do władzy świeckiej: „Każdy człowiek niech się poddaje władzom zwierzchnim; bo nie ma władzy, jak tylko od Boga, a te, które są, przez Boga są ustanowione. Przeto kto się przeciwstawia władzy, przeciwstawia się Bożemu postanowieniu; A ci, którzy się przeciwstawiają, sami na siebie potępienie ściągają. Rządzący bowiem nie są postrachem dla tych, którzy pełnią dobre uczynki, lecz dla tych, którzy pełnią złe. Chcesz się nie bać władzy? Czyń dobrze, a będziesz miał od niej pochwałę; jest ona bowiem na służbie u Boga, tobie ku dobremu. Ale jeśli czynisz źle, bój się, bo nie na próżno miecz nosi, wszak jest sługą Boga, który odpłaca w gniewie temu, co czyni źle. Przeto trzeba jej się poddawać, nie tylko z obawy przed gniewem, lecz także ze względu na sumienie. Dla- tego też i podatki płacicie, gdyż są sługami Bożymi po to, aby tego właśnie strzegli” (Rz 13,1-6). XIV. O MAŁŻENSTWIE Małżeństwo zostało ustanowione przez Boga w akcie stworzenia Boga. Może być zawarte tylko między jednym mężczyzną i jedną kobietą (I Mj 2,20-25). Nie można połączyć związkiem małżeńskim bliskich krewnych, gdyż zabrania tego Prawo Boże (III Mj 18,6-18.20). Celem małżeństwa jest zarówno przekazywanie daru życia, jak i wspólnota oraz pomoc wzajemna (I Mj 1,28; Przyp 5,15-19; I Kor 7,2-5; Ef 5,21-32). Zasadą małżeństwa jest jego trwałość, czystość i wzajemna wierność współmałżonków (Mt 19,3-12; Mk 10,1-12; I Tym 4,3; Hbr 13,4). XV. O UZDROWIENIU CHORYCH Fizyczne ciało człowieka zostanie odkupione (II Kor 4,16-5,8) dopiero w chwili powtórnego, chwalebnego przyjścia Jezusa Chrystusa przez zmartwychwstanie umarłych i przemienienie żyjących, kiedy „to, co śmiertelne przyoblecze się w nieśmiertelność” (I Kor 15,52-54). Bóg jednak okazuje łaskę uzdrowienia ciała również w doczesności (II Mj 15,26; IV Mj 12,13; 21,4-10; Iz 38,1-8) przez modlitwę wiary w zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa (Iz 53,4-5; Mt 8,1-17; 10,1.8; Dz 3,1-9), dary uzdrawiania (Mk 16,17-18.20; Dz 5,12-16; I Kor 12,9.28; Jk 5,13-16) oraz przez nauki medyczne (I Tym 5,23; II Tym 4,20). Niektóre choroby są wynikiem obecności złych duchów (demonów) i uzdrowienie następuje poprzez służbę uwalniania (Mt 17,15-18; Mk 5,2-9.15;Dz 19,11-12). XVI. WYDARZENIA OSTATECZNE Bóg wyznaczył czas, w którym wszyscy ludzie staną przed Jezusem Chrystusem (Mt 25,31-46; J 5,22-27; I Kor 3,10-17; II Kor 5,10; II P 3,10: Juda 14-15). W tym czasie nastąpi: Powtórne przyjście Jezusa Chrystusa (Mt 26,64; Dz 1,11), najpierw dla pochwycenia wierzących – zmartwychwzbudzonych i żywych ( J 14,3; I Kor 15,12-55; I Tes 4,14-17), a następnie z wielka mocą i chwałą z Kościołem na ziemię, by po zwycięstwie nad swoimi wrogami ustanowić Tysiąc letnie Królestwo ( Jer 23,5-6; Dan 7,13-14; Mt 24,29-31; Obj 20,1-10). Sąd przed „białym tronem” dla niezbawionych umarłych (Obj 20,11-12). |
SERCEM DO NIEBA
|